Que frio teño na alma

Teño un frío que doe tanto
na miña alma valeira
sin lume onde achegarme
sin ter ninguen que me queira

A parte de sentir frío
arde meu peito de amor,
cunha ferida moi grande
que naceu do desamor...

Morreron todos meus soños
sin pouseer cadaleito
Ai meu Deus di como enterro
o mal que me teñen feito...

A miudiño camiñando
como un vello que coxéa
camiño na veira rúa
nas noites de lúa chea

porque nelas penso en ti
cando tiven teu amor
ergo os ollos miro a ceo...

e nel so vexo terror...

Terror de vivir sin verte
soiña e chea de dor...

BRANCA ESCURIDADE...

Vexo tinguido de sangue,
meu ceo cheo de estrelas,
non sei se foi coa idade,
co medo ou a soidade,
que as bagóas dous meus olliños,
van tinguidas de vermellas...


¡Eu que andei polo mundo!
¡Eu que a Galiza loubei!
pensei morrer lonxe dela,
pero a Galiza voltei,

Tinga eu tanta fachenda,
de voltar a ou meu fogar,
que din lles carreira a vos fillos,
para non ter que emigrar...

Mais todo foi un gran erro,
Galiza está como antes,
Aldraxada coma sempre,
vos nosos filhos galegos
voltan a ser emigrantes...

Que meigallo tes Galiza...

Que sendo unha terra nobre
todos se mofan de ti...
explótanche e pisotéante
e coma se foses de lixo...

Nesta branca escuridade
¡Morren eles e mais tí!