MEU PARAÍSO GALEGO



Deus rexeitou me do ceo

cando mortiña me veu

preguntou me onde eu era

de Galiza dixen lle eu..



A o sentir o meu acento

con un bico e un sorriso

dixo Galiza era o mesmo

que vivir nun  paraíso…



Entón chegou un gaiteiro

e o ve la gaita roncar…

foi chamar a Santiaguiño

e a os dous fixo chorar



Entón espertei mortiña

e cansada de bailar

nosa muiñeira galega

que ata o ceo foi chegar…



Non sei se isto foi soño

ou se foi a realidade,

mais Galiza e o paraíso

onde eu vivo de verdade…



Carmen Patiño Fernández

A Coruña día 17 de agosto de 2012

Ayer hablé con el viento
y el besando mi cara
quiso acallar el momento
en que por ti suspiraba

 El viento triste y calmado
 comprendiendo mi sufrir
me dió el beso que me has dado
justo antes de morir...

Solo Dios quiso ese día
en que me ausenté un momento
te alejara de mi lado
y evitar más sufrimiento...

 Te fuiste pero aqui estás
y aunque no sé la razón
 se que siempre vivirás
 dentro de mi corazón...

 Con cariño tu esposa Carmiña